یه دوست مجازی داشتم.

ازش راحت شده م!

چند ماه پیش.

از خودم ناراحت بودم؛

نه بخاطر داشتن دوست مجازی

بلکه

بخاطر

"پایین آوردن شخصیت خودم "در جریان ش.

و من اینو نفهمیدم,

مگر بعد از اینکه همه چی تموم شده بود.

و به عقب برگشتم.

و فهمیده م.

و چقد از تموم شدنش ناراحت نیستم.

حتی حسرتی هم نیست.

فقط اینکه:


هیچ کس،بیشتر از خود آدم،نمیتونه به خودش آسیب بزنه.


همین و تمام.