وقتی آدم با یکی دوست میشه،همچی خیلی قشنگ به نظر میاد.
وقتی اون آدم از زندگی شما پرت شه بیرون،تمام اون چیزای فوق العاده،خاطراتتونو فریاد میزنن.
تو دنیا تقریبا از هر چیزی میشه اثری نگه داشت.
الا از حسی که تجربه ش کردیم.
ولی کیه که ندونه کافیه این وسط فقط یه آهنگ پلی بشه تا تمام اون احساس رو با کیفیت فول اچ دی برامون تداعی کنه.
اونم در هر زمان و هر مکانی!
دیگه یه آهنگایی و حتی یه خواننده هایی میشن خط قرمز بد کردن حال شما.
بهتره سراغشون نرین.چون آدمی که با تمام وجود سعی در کشتنش داشتید رو در یک یه لحظه زنده میکنن.
نوشته هاشونو نخونید.
هیستوری حرفاتونو پاک کنید.
اسکرین شات هایی که بوی اونارو میده،آتیش بزنید.
وقتی میرید وبلاگشون،چشماتونو تنگ کنید تا همه چیزو تار ببینید.
چون خوندن نوشته هاشون شبیه یه کابوسه.
و هرگز کامنت هاشونو نخونید.
و درنهایت اینکه سعی کنید باوقار رنج بکشید.
از این جهت که اون فرد داره یکی از بهترین آدم های زندگیشو از دست میده و اصلنم این موضوعو حالیش نیست...
از من میشنوید،کسی رو دوست داشته باشید که اونم همون قدر شمارو دوست داشته باشه.
و نتیجه ی احساس و محبت به هیچ وجه سرخوردگی نیست.
و "دوست داشته شدن"بینهایت حس زیباییه....
