از صبح...

از صبح تا به حال،

بارانی م امروز

+شاعرش؟

تغییر

ما همان آدم هایی هستیم ک به ثبات عادت داریم.

تغییر ما رو میترسونه.

از چالش ها فرار میکنیم.

اونارو نادیده میگیریم تا مهلت انجامشون بگذره و بعدش شروع میکنیم به حسرت خوردن و دادن شعار هایی این چنین که انسان تا چیزی-کسی-موقعیتی رو از دست نده،قدرشو نمیدونه.

زندگی ینی تغییر.

مدام کارهایی میکنیم ک از روزمرگی نجات پیدا کنیمو تنوع توی زندگی مون حاصل شه.

و موازی با اینکار از "تغییر"دوری میکنیم.

من از شما میپرسم.

آیا تنوع،

چیزی جز تغییره؟

عادت نکن!

میگفت نباید بذاری به درد عادت کنی.
مثلا وقتی دندون درد میگیری،این درد باعث میشه پاشی بری دکتر و درمان کنی.
ولی اگه بذاری درد دندونت بمونه،بهش عادت میکنی و اونموقع دیگه دکتر نمیری ک معالجه ش کنی و در نتیجه خراب میشه.
به دردت عادت نکن.
چون درغیر اینصورت هیچکاری برای برطرف شدنش نمیکنی.

خودم جان!

چیزی بیشتر از غذا خوردن هست.
بیشتر از درس خوندن.
حتی بیشتر از فهمیدن.
"زندگی"هست.
چیزی که هرروز دقیقه هاشو میشمارم تا زودتر سپری شن و روز تموم شه،اصلا بوی زندگی نمیده.
روزها میان و میرن و حتی بهترین هاشونو هم یادم نمیاد.
و این ینی "بهترین" نبودن.
من ن تنها در لحظه زندگی نمیکنم،ک حتی در دقیقه ها و روزها هم اینطور نیست.
فک میکنم ک من در "هفته ها" و "ماه ها" زندگی میکنم.
هفته ها و ماه هایی ک فقط "میگذرونمشون".
ک بدون هیچ هدفی منتظر بعدی هاشون هستم.
و خب چرا؟
واقعا نمیدونم.
اینجور زندگی کردن ها،یجورایی بوی مرگ میده.
همون سردی کدر مرگ رو ب همراه داره.دقیقا همینجور در ذهن نقش میبنده.
مات
کدر
تیره
سرد
.
.
.
فک کنم لازمه یه دوره ی "مغایر با احساس"رو روی خودم پیاده کنم.
یه مدت کارایی رو انجام بدم ک میدونم مفیدن و لازم.
انجامشون بدم.حتی اگه هیچ میل و رغبتی بهش نداشته باشم.
چون تنها کسی ک قلبش برای زنده موندن من میتپه،قلب خودمه.
و هیچ آدمی بهم نزدیکتر از خودم نیست.
خودم جان،
قول میدم ک با هم درستش میکنیم.
همه چیو.
ان شاءالله...

بیایید کمی هم "بفهمیم"!

یه آدمایی به روزترین و بهترین اطلاعاتو دارنو اونا رو بهمون یادآوری میکنن.

نگرانمونن.

بدون هیچ توقعی و فقط و فقط واسه خود خودمون و سلامتی مون اینارو بهمون میگن.

ما اونارو نادیده میگیریم.

کوچکترین توجهی ب هیچ کدوم از حرفاشون نمیکنیم.

عادت کردیم ک حرفاشونو فقط گوش بدیم.

و اونارو نشنویم.

عادت کردیم ک همیشه یه گوشمون در باشه و اون یکی دروازه.

این آدمارو از دست میدیم.

و هنوزم تو فاز انکارو نادیده گرفتنیم.

بعدا ها،شوکه میشیم از شنیدن همون حرفا از زبون آدمایی ک خیلی اونارو بالا میدونیم.

و تازه اینجاس ک میفهمیم "کی و چی" رو از دست دادیم.

انگار تا یه نفر برامون کلاس نذاره و نگه وقتم پره و اینا،حرفشو ارزشمند نمیدونیم.

تا کسی ازمون دور نشه،قدر داشتنشو نمیدونیم.

تا ازمون عشقو دریغ نکنن،قدر عشقو نمیفهمیم.

چ لعنتی ست این ویژگی های انسانیت.

و هنوزم از خودم میپرسم ک آیا این انسانیت،همان انسانیتی ست ک برترین ارزش هارو داره یا این همان انسانیتی ست ک در تضاد با حیوان ب کار میبریم...!

تبریز یا تب ریز؟

در این مدت کوتاه،اینگونه بود:

بسیار احترام گذاشتن ب مهمانان و از جمله آدرس دادنو اینا.
تبلیغ فرهنگ شهرشون بطور کامل،در ادامه ی پاسخ دادن به سوال ما
ساختمون های قدیمی رو بازسازی کردن و زنده نگه داشتن شون با استفاده ازشون به عنوان اداره
بودن W.C. عمومی و تمیز و نیز آب خوری های این چنین در سطح شهر
رفتار بسیار خوب


سیگار کشیدن وحشتناک مردم شهر.ب حدی که حتی نمیشه ده بار تنفس طبیعی داشت و "دود سیگار "،این اجازه رو نمیده.